strijd om het podium
21/11/16 12:20 in: schaatsen
Mijn vorige blog eindigde ik met: "In Haarlem wist ik vorig seizoen een 3e plaats te behalen. Zou het weer zo spannend worden als toen?"
Nou; spannend was het afgelopen zaterdag zeker. Ook al wist ik het nu niet tot het podium te schoppen, op de ijsbaan in Haarlem maak ik er altijd wel een mooie wedstrijd van.
Nou; spannend was het afgelopen zaterdag zeker. Ook al wist ik het nu niet tot het podium te schoppen, op de ijsbaan in Haarlem maak ik er altijd wel een mooie wedstrijd van.
Al vroeg in de wedstrijd voelde ik dat ik deze avond best wel eens kans zou maken om uit het peloton te ontsnappen. Mijn strijdlust kwam al in de eerste 20 ronden boven drijven en bij de eerste de beste demarrage van Lisa van der Geest, Elma de Vries en Loes Adegeest wist ik aan te sluiten. Een aantal zware ronden volgden maar onze samenwerking was uitstekend en meter voor meter wisten we een kleine voorsprong op te bouwen. Toen Loes moest lossen waren we nog maar met z'n drieën en dat maakte het pittig om een hoog tempo te kunnen blijven schaatsen. Omdat het nog vroeg in de wedstrijd was, waren de meeste dames in het peloton nog fris en wisten we het gat niet groter te krijgen dan 6 à 7 seconden. Ik was behoorlijk opgebrand toen we weer opgeslokt werden en was zelfs even bang dat ik het peloton niet meer zou kunnen bijhouden. Gelukkig herstelden mijn benen snel en keek ik met 30 ronden op het rondebord weer wat frisser uit mijn ogen.
Terwijl ik een beetje zat uit te rusten in het peloton waren er alweer 2 nieuwe ontsnappingspogingen geweest. Gelukkig voor mij had geen van deze kopgroepen het gered.
Op het moment dat ik dacht: "goh, eigenlijk gaat het wel weer lekker nu", kwamen Elma de Vries, Lisa van der Geest en Janneke Ensing met een hoog tempo langszij. Een vluchtige blik richting mijn ploegleider was genoeg om de bevestiging te krijgen dat ik hier achteraan moest. Dit kostte me veel moeite want het had eigenlijk nét iets te lang geduurd voor ik reageerde op deze snelle aanval. Toch wist ik binnen een rondje aan te sluiten bij het drietal. Zo vormde zich een nieuwe kopgroep die, zoals je misschien is opgevallen, vrijwel uit dezelfde rijdsters bestond als de eerste kopgroep. Samen met Janneke, Lisa en Elma schaatste ik me het snot voor de ogen.
Ronde na ronde hoorden we het aantal seconden voorsprong door het ijsstadion galmen, geroepen door de commentator langs de baan. De voorsprong werd alsmaar groter en niet veel later keken we het peloton in de rug. Helaas begonnen de drie meiden naar elkaar te kijken en vielen we een beetje stil. Ik was de enige in het groepje die totaal geen ambities had voor het algemeen klassement en zodoende had ik eigenlijk niet zoveel te verliezen. Helaas besefte ik me pas na de wedstrijd dat ik mijn kans had moeten grijpen en zo hard als ik kon had moeten doorrijden terwijl de andere dames naar elkaar keken.
Op het moment dat dat had moeten gebeuren koos ik echter anders en schaatste ik in een rustiger tempo op kop. Zodoende had ik met nog 400 meter te gaan het meeste kopwerk verricht en was ik bekaf. Een versnelling zat er voor mij niet meer in en de andere dames stoven mij van achter mijn rug voorbij. Dat ik de mindere sprinter van het stel was wist ik wel maar ik baalde dat er niet meer in zat en ik mijn kruit al had verschoten.
Uiteindelijk kwam ik als 4e over de finishlijn, uiteraard een uitslag waar ik heel erg tevreden mee mag zijn! In ieder geval had ik de wedstrijd reuze spannend gemaakt en werd dat door het publiek gewaardeerd.
Zónder bos bloemen maar mét een voldaan gevoel en zere benen stapte ik in de auto naar huis.