Ongelofelijk! Podium World Cup Albstadt!
22/05/16 07:17 in: mountainbiken
Al snel na de wedstrijd een stukje op mijn website. Tijd genoeg om wat leuks te schrijven, want slapen kon ik toch niet na de bewogen dag van gisteren.
Nog altijd ben ik vol ongeloof. Gisteren heb ik gewoon op het World Cup podium mogen staan hier in Albstadt!
Photo: Photopress.be
Nog altijd ben ik vol ongeloof. Gisteren heb ik gewoon op het World Cup podium mogen staan hier in Albstadt!
Photo: Photopress.be
Ik heb mezelf heel erg verrast. Ik wist dat ik op het moment sterk was, dat voelde ik in de training al wel, maar zo sterk!!
Ik vertrok vanaf een 29e positie op de 3e startrij maar kon de eerste paar honderd meter al goed naar voren schuiven en ging rond de 10e plaats de single track op. De single track was behoorlijk opgedroogd. De stukken die gisteren nog spek- en spekglad waren lagen er nu goed bij. Het was nog altijd technisch maar de glibber- en glijklei was grotendeels verdwenen.
Stiekem vond ik dat wel jammer want gladde condities maken het nog moeilijker waardoor je vaak een wedstrijd zult zien waarin grote verschillen in de afdaling worden gemaakt.
Nu moest het verschil vooral uit de klim komen. Het rondje in Albstadt kent een goede 195 hoogtemeters en zo leg je in een complete wedstrijd dus ongeveer 1170 hoogtemeters af. Iets wat mij vandaag uitermate makkelijk af leek te gaan.
Na in de tweede klim bij een groepje te hebben aangesloten, merkte ik dat ik niet te veel hoefde te geven om de meiden voor onze groep bij te houden. Ik wist dat de wedstrijd lang genoeg zou duren en wilde me niet opblazen. Toch ging de eerst volgende klim gemakkelijk en heb ik de leiding overgenomen in het groepje wat al erg uit elkaar dreigde te vallen. Op dat moment had ik geen flauw benul op welke positie ik lag. Ik was gewoon geconcentreerd aan het trappen tot ik mijn moeder langs de kant ineens hoor roepen; "Goed zo! Je ligt 5e nu!" Dat kwam als een verrassing maar ik probeerde niet aan de positie te denken en puur bij mijn focus te blijven. Dit lukte en zo kon ik me langzaam gaan richten op het dichten van het gat naar de 2 meiden voor me; De Amerikaanse Kate Courtney (winnares van de eerste wereldbeker in Cairns) en Chiara Tiocchi uit Italië. Deze twee zaten op het rechte stuk onder de finishboog naar elkaar te kijken en zo kreeg ik tijd om naar hen toe te rijden.
Leo coachte mij vanaf de zijlijn dat ik niet direct 'er op en er over' moest gaan maar even mijn rust moest pakken achter de ruggen van deze meiden. Dit deed ik wel maar ik merkte aan hun ademhaling al snel dat ze het zwaarder hadden dan ik. Dit moment heb ik gebruikt en ben ik er voorbij gereden in de hoop ze in de klim te kunnen lossen. In de afdaling kwamen ze wel weer iets dichterbij maar het klimmen ging zo makkelijk dat ik een gaatje wist te slaan. Ook op dat moment probeerde ik echt niet te denken aan het podium. Ik dacht alleen; "gewoon je ding doen, lekker blijven trappen."
De laatste anderhalve ronde hoorde ik dat mijn voorsprong op Kate Courtney tussen de 25 en de 30 seconden bleef en ik niet meer verder uitliep. Ze had zich duidelijk weten te herpakken en dus was ik blij dat ik mijn aanval op het juiste moment had geplaatst. Ik kon mijn voorsprong behouden en pas in de laatste afdaling durfde ik het te geloven: "Ik mag straks op het podium staan!! Ik kom hier in mijn 5e World Cup ooit gewoon als 3e over de finish!!"
Grote credits naar Sina Frei, de winnares van deze wedstrijd, en de nummer twee Evie Richards waar ik nog dik 3 minuten op moest toegeven. Zij waren echt een klasse apart!
Ik denk dat ik enorm aan het groeien ben als fietser. Natuurlijk had ik al een goede conditie van het schaatsen maar het stapje naar het 'fietser worden' is niet eenvoudig. Ik wil hierbij iedereen die mij hierin helpt enorm bedanken! Mijn coach Leo van Zeeland, de verzorger Sjaak Schambach, de mechaniekers Piotr en Jurjen in het bijzonder, die deze wedstrijd hun longen uit hun lijf hebben gewerkt!
Ik vertrok vanaf een 29e positie op de 3e startrij maar kon de eerste paar honderd meter al goed naar voren schuiven en ging rond de 10e plaats de single track op. De single track was behoorlijk opgedroogd. De stukken die gisteren nog spek- en spekglad waren lagen er nu goed bij. Het was nog altijd technisch maar de glibber- en glijklei was grotendeels verdwenen.
Stiekem vond ik dat wel jammer want gladde condities maken het nog moeilijker waardoor je vaak een wedstrijd zult zien waarin grote verschillen in de afdaling worden gemaakt.
Nu moest het verschil vooral uit de klim komen. Het rondje in Albstadt kent een goede 195 hoogtemeters en zo leg je in een complete wedstrijd dus ongeveer 1170 hoogtemeters af. Iets wat mij vandaag uitermate makkelijk af leek te gaan.
Na in de tweede klim bij een groepje te hebben aangesloten, merkte ik dat ik niet te veel hoefde te geven om de meiden voor onze groep bij te houden. Ik wist dat de wedstrijd lang genoeg zou duren en wilde me niet opblazen. Toch ging de eerst volgende klim gemakkelijk en heb ik de leiding overgenomen in het groepje wat al erg uit elkaar dreigde te vallen. Op dat moment had ik geen flauw benul op welke positie ik lag. Ik was gewoon geconcentreerd aan het trappen tot ik mijn moeder langs de kant ineens hoor roepen; "Goed zo! Je ligt 5e nu!" Dat kwam als een verrassing maar ik probeerde niet aan de positie te denken en puur bij mijn focus te blijven. Dit lukte en zo kon ik me langzaam gaan richten op het dichten van het gat naar de 2 meiden voor me; De Amerikaanse Kate Courtney (winnares van de eerste wereldbeker in Cairns) en Chiara Tiocchi uit Italië. Deze twee zaten op het rechte stuk onder de finishboog naar elkaar te kijken en zo kreeg ik tijd om naar hen toe te rijden.
Leo coachte mij vanaf de zijlijn dat ik niet direct 'er op en er over' moest gaan maar even mijn rust moest pakken achter de ruggen van deze meiden. Dit deed ik wel maar ik merkte aan hun ademhaling al snel dat ze het zwaarder hadden dan ik. Dit moment heb ik gebruikt en ben ik er voorbij gereden in de hoop ze in de klim te kunnen lossen. In de afdaling kwamen ze wel weer iets dichterbij maar het klimmen ging zo makkelijk dat ik een gaatje wist te slaan. Ook op dat moment probeerde ik echt niet te denken aan het podium. Ik dacht alleen; "gewoon je ding doen, lekker blijven trappen."
De laatste anderhalve ronde hoorde ik dat mijn voorsprong op Kate Courtney tussen de 25 en de 30 seconden bleef en ik niet meer verder uitliep. Ze had zich duidelijk weten te herpakken en dus was ik blij dat ik mijn aanval op het juiste moment had geplaatst. Ik kon mijn voorsprong behouden en pas in de laatste afdaling durfde ik het te geloven: "Ik mag straks op het podium staan!! Ik kom hier in mijn 5e World Cup ooit gewoon als 3e over de finish!!"
Grote credits naar Sina Frei, de winnares van deze wedstrijd, en de nummer twee Evie Richards waar ik nog dik 3 minuten op moest toegeven. Zij waren echt een klasse apart!
Ik denk dat ik enorm aan het groeien ben als fietser. Natuurlijk had ik al een goede conditie van het schaatsen maar het stapje naar het 'fietser worden' is niet eenvoudig. Ik wil hierbij iedereen die mij hierin helpt enorm bedanken! Mijn coach Leo van Zeeland, de verzorger Sjaak Schambach, de mechaniekers Piotr en Jurjen in het bijzonder, die deze wedstrijd hun longen uit hun lijf hebben gewerkt!