Door haarspelden naar een zesde plaats in Canada
07/08/17 19:43 in: mountainbiken
Zoals ik vlinders in mijn buik krijg als ik denk aan het parcours in Canada zo krijg ik buikkramp als ik denk aan de luchthaven van Montréal. Al twee jaar achtereen loopt mijn vlucht daar flinke vertraging op. Toch is de wat moeizame reis naar deze overzeese World Cup dik de moeite waard geweest.
Op de maandag direct na terugkomst van het EK vloog ik samen met mijn verzorger Sjaak richting Canada. Na zes uurtjes vliegen hing niet alleen ons vliegtuig voor de landingsbaan van Montréal. Daar hing ook een dikke regenbui en zodoende konden we niet landen en moesten uitwijken naar Ottawa. Het werd een verhaal maar om dít verhaal beknopt te houden: na 24 uur reizen kwamen we eindelijk aan in het skigebied genaamd Mont-Sainte-Anne. Een plaats waar ik me uiteraard, gezien de naam, helemaal thuis voel.
Al snel ging zowel bij Sjaak als bij mij de knop volledig op standje perfectionistisch. We hadden een wat bijzonder maar uitstekend werkend schema gemaakt. Onze dagen verliepen als volgt: om 5 uur 's ochtends ging mijn wekker af, de gordijnen open en konden we tijdens het ontbijt genieten van de zonsopkomst. De zonsondergang heb ik nooit gezien want om 7 uur in de avond lag ik alweer onder de wol en viel als een blok in slaap. Dit ritme had ik bepaald om het tijdverschil van 6 uur te overbruggen.
Dat ik me fit voelde om de wedstrijd in te knallen, dat stond wel vast. Wat echter nog onzekerder voelde was het parcours. Dit parcours staat zeker niet bekend als makkelijk. De klimmen gaan in steile haarspeldbochten de berg op en de afdalingen bestaan voornamelijk uit grote rotsblokken waar met precies stuurwerk overheen gemanoeuvreerd dient te worden. Leuk, uitdagend en nog net goed te doen. Als het droog is tenminste… Maar de dag vóór de koers was het plotseling niet meer droog. Het mos op de keien was glad geworden en glibberend en glijdend waren alle rijders op zaterdag opnieuw hun lijnen aan het verkennen. Het moet voor een buitenstaander een bijzonder gezicht zijn geweest. Iedereen probeerde de beste grip te vinden in zowel de lijnen als de banden. Na enig geëxperimenteer voelde ik me toch wel weer zelfverzekerd. “In die bochten omhoog, daar gaat het verschil worden gemaakt” bedacht ik me en precies daar lag mijn sterke punt.
Klaar voor de start….
AF!
Mijn start was niet al te best maar het had nog minder gekund. Na 200m lag er namelijk al een aantal rijders op de grond en ik had de mazzel er net omheen te kunnen sturen. Helemaal lekker liep mijn eerste ronde niet. Het parcours was weer helemaal opgedroogd en even was ik van mijn à propos toen ik besloot mijn ‘droog weer lijn’ te nemen. Gelukkig wist ik daarna waar ik aan toe was en hoe ik de wedstrijd wilde aanpakken. Aanvallen!!! Dat was precies wat ik deed. Ik lag op een negende positie en zag een aantal meiden binnen de tien tot twintig seconden rijden. Ik kwam telkens dichterbij. In de derde volle ronde kreeg ik nog eens extra power toen ik merkte dat ik rond de zevende positie fietste. Ik knalde de berg op en wist de Engelse Annie Last te passeren. Dat was een lekker rondje!! (In de wedstrijdanalyse zag ik trouwens zojuist dat ik hier een derde rondetijd klokte!) Zo ging ik in zesde positie de laatste ronde in. De laatste klim was die met de haarspelden en in één van die bochten keek ik Tanja Zakelj, die een bocht onder mij fietste, in de ogen. Nou, in die ogen kon ik zien dat ik me moest haasten. Ze kwam snel dichterbij maar had nog maar heel even de tijd om het gat naar mij te dichten en gelukkig (voor mij) kwam ze te laat. Met een gevoel van vreugde en trots kwam ik als zesde over de meet. Het was een superwedstrijd op een parcours waar ik van houd. Zeker die haarspeldbochten lijken voor mij gemaakt.
Terugkijkend op de afgelopen week ben ik een blij en tevreden mens. De Canadezen beleven het mountainbiken op prachtige wijze: wat een enthousiasme! Het is mooi om te merken dat wat ik doe en waar ik zo hard voor train iets losmaakt bij mensen: saamhorigheid, sportiviteit, emoties. Dát is waar topsport om draait! Het kwam allemaal samen in deze op één na laatste World Cup van het seizoen.
Op de maandag direct na terugkomst van het EK vloog ik samen met mijn verzorger Sjaak richting Canada. Na zes uurtjes vliegen hing niet alleen ons vliegtuig voor de landingsbaan van Montréal. Daar hing ook een dikke regenbui en zodoende konden we niet landen en moesten uitwijken naar Ottawa. Het werd een verhaal maar om dít verhaal beknopt te houden: na 24 uur reizen kwamen we eindelijk aan in het skigebied genaamd Mont-Sainte-Anne. Een plaats waar ik me uiteraard, gezien de naam, helemaal thuis voel.
Al snel ging zowel bij Sjaak als bij mij de knop volledig op standje perfectionistisch. We hadden een wat bijzonder maar uitstekend werkend schema gemaakt. Onze dagen verliepen als volgt: om 5 uur 's ochtends ging mijn wekker af, de gordijnen open en konden we tijdens het ontbijt genieten van de zonsopkomst. De zonsondergang heb ik nooit gezien want om 7 uur in de avond lag ik alweer onder de wol en viel als een blok in slaap. Dit ritme had ik bepaald om het tijdverschil van 6 uur te overbruggen.
Dat ik me fit voelde om de wedstrijd in te knallen, dat stond wel vast. Wat echter nog onzekerder voelde was het parcours. Dit parcours staat zeker niet bekend als makkelijk. De klimmen gaan in steile haarspeldbochten de berg op en de afdalingen bestaan voornamelijk uit grote rotsblokken waar met precies stuurwerk overheen gemanoeuvreerd dient te worden. Leuk, uitdagend en nog net goed te doen. Als het droog is tenminste… Maar de dag vóór de koers was het plotseling niet meer droog. Het mos op de keien was glad geworden en glibberend en glijdend waren alle rijders op zaterdag opnieuw hun lijnen aan het verkennen. Het moet voor een buitenstaander een bijzonder gezicht zijn geweest. Iedereen probeerde de beste grip te vinden in zowel de lijnen als de banden. Na enig geëxperimenteer voelde ik me toch wel weer zelfverzekerd. “In die bochten omhoog, daar gaat het verschil worden gemaakt” bedacht ik me en precies daar lag mijn sterke punt.
Klaar voor de start….
AF!
Mijn start was niet al te best maar het had nog minder gekund. Na 200m lag er namelijk al een aantal rijders op de grond en ik had de mazzel er net omheen te kunnen sturen. Helemaal lekker liep mijn eerste ronde niet. Het parcours was weer helemaal opgedroogd en even was ik van mijn à propos toen ik besloot mijn ‘droog weer lijn’ te nemen. Gelukkig wist ik daarna waar ik aan toe was en hoe ik de wedstrijd wilde aanpakken. Aanvallen!!! Dat was precies wat ik deed. Ik lag op een negende positie en zag een aantal meiden binnen de tien tot twintig seconden rijden. Ik kwam telkens dichterbij. In de derde volle ronde kreeg ik nog eens extra power toen ik merkte dat ik rond de zevende positie fietste. Ik knalde de berg op en wist de Engelse Annie Last te passeren. Dat was een lekker rondje!! (In de wedstrijdanalyse zag ik trouwens zojuist dat ik hier een derde rondetijd klokte!) Zo ging ik in zesde positie de laatste ronde in. De laatste klim was die met de haarspelden en in één van die bochten keek ik Tanja Zakelj, die een bocht onder mij fietste, in de ogen. Nou, in die ogen kon ik zien dat ik me moest haasten. Ze kwam snel dichterbij maar had nog maar heel even de tijd om het gat naar mij te dichten en gelukkig (voor mij) kwam ze te laat. Met een gevoel van vreugde en trots kwam ik als zesde over de meet. Het was een superwedstrijd op een parcours waar ik van houd. Zeker die haarspeldbochten lijken voor mij gemaakt.
Terugkijkend op de afgelopen week ben ik een blij en tevreden mens. De Canadezen beleven het mountainbiken op prachtige wijze: wat een enthousiasme! Het is mooi om te merken dat wat ik doe en waar ik zo hard voor train iets losmaakt bij mensen: saamhorigheid, sportiviteit, emoties. Dát is waar topsport om draait! Het kwam allemaal samen in deze op één na laatste World Cup van het seizoen.
Een stapje hoger in Canada deel 2
09/08/16 00:39 in: mountainbiken
deel 2: uitgedaagd tussen elite dames
Vanochtend begon het al een beetje; een kriebelende buik! Lichte zenuwen zijn niet zo erg houd ik mezelf dan altijd maar voor. En ik denk ook dat dat zo is. Tuurlijk moet je niet zo zenuwachtig zijn dat je blokkeert maar een beetje nervositeit zet je op scherp.
En die scherpte was vandaag heel goed! Misschien kwam dit deels doordat de organisatie had besloten ons 2 minuten achter de Elite dames aan te laten starten. Dat gaf mij de uitdaging te proberen naar deze dames toe te rijden en te kijken waar ik nu eigenlijk sta in de categorie waar het uiteindelijk ‘allemaal' moet gebeuren.
Lees meer...
Vanochtend begon het al een beetje; een kriebelende buik! Lichte zenuwen zijn niet zo erg houd ik mezelf dan altijd maar voor. En ik denk ook dat dat zo is. Tuurlijk moet je niet zo zenuwachtig zijn dat je blokkeert maar een beetje nervositeit zet je op scherp.
En die scherpte was vandaag heel goed! Misschien kwam dit deels doordat de organisatie had besloten ons 2 minuten achter de Elite dames aan te laten starten. Dat gaf mij de uitdaging te proberen naar deze dames toe te rijden en te kijken waar ik nu eigenlijk sta in de categorie waar het uiteindelijk ‘allemaal' moet gebeuren.
Lees meer...