succesvol begin in Cyprus
28/02/18 18:18 in: mountainbiken
Mijn start bij het CST-American Eagle Team én seizoen 2018 is aangebroken!!
Terwijl ik in het vliegtuig zit van Cyprus naar Zuid- Afrika kijk ik terug op de afgelopen twee weken. Het waren bewogen dagen met wedstrijden, fotoshoots en trainingen. Ons team verbleef de afgelopen twee weken in het aandoenlijke plaatsje Tochni; een mini dorpje met kinderkopjes, oude huisjes en een klein fruit winkeltje. Dat klinkt toch best idyllisch? Het was een goede plek om nader kennis te maken met mijn teamgenoten en de begeleiding. Alle 8 renners (3 dames en 5 heren) met 7 verschillende nationaliteiten zullen samen tenslotte nog een hoop gaan beleven deze zomer.
Zeker niet onbelangrijk; deze week stond ook de eerste wedstrijd van het seizoen op het programma. Dit was echter geen ‘normale’ cross country wedstrijd van anderhalf uur maar een meerdaagse marathon race (bestaande uit twee lange etappes door de bergen gevolgd door één cross county wedstrijd op de laatste dag). Het is voor veel mountainbikers een populaire wedstrijd om het seizoen af te trappen. Daarnaast lieten ook niet-mountainbikers zich dit jaar zien in Cyprus; de Olympisch Kampioene op de weg, Anna Van der Breggen was ook van de partij.
Na een aantal dagen lekker trainen en alle etappes te hebben verkend moest ik de knop even omzetten. Mijn laatste wedstrijd op de schaats was tenslotte amper drie weken geleden en dit was toch wel weer even wennen. De eerste twee dagen vond ik mede daardoor lastig. De marathon etappes zijn niet zo technisch en speels. Je hebt een langere concentratie curve nodig en je moet je wedstrijd goed indelen. Het is niet zomaar een kwestie van: ‘gaan met die banaan en we zien wel waar het schip strand (of niet).’ Als je dat doet, komt het je uiteindelijk duur te staan. In de eerste etappe maakte ik die fout. Op de lange klim blies ik mezelf op en ik kende moeilijke laatste kilometers. Maar ik wist te overleven en kon met aardig goede benen de volgende dag in de herkansing. Ik kon mijn rust beter bewaren en hield in mijn achterhoofd dat de mooiste en voor mij belangrijkste wedstrijd (de cross country race) nog moest komen.
Zo begon ik aan de laatste dag met een 9e positie in het klassement. Een prima uitvalsbasis voor een mooie en sterke wedstrijd. Dat werd het zeker! Ik was vlot uit de startblokken en sloot aan bij Annika Langvad, Erin Huck en Anna van der Breggen. Ik merkte dat ik weer helemaal in mijn element kwam. Ik genoot van de technische trails, de kortere klimmetjes, en het melkzuur dat bijna uit mijn oren kwam gutsen. Ja, pijnlijk eigenlijk… maar toch wel fijn om weer te sjezen. En helemaal op mijn mooie nieuwe American Eagle fiets!
Ik lag lang op de 3e positie met Anna in mijn kielzog. Wat een klimster is dat! Ik keek mijn ogen uit wat een ongelofelijke power Anna heeft. En dan riep ze me tussendoor nog even toe: “Tandje zwaarder trappen Anne.” Phoe, dat zat er bij mij helaas niet meer in. Toch wist ik met nog 2 rondjes te gaan een gat te slaan en voorsprong op te bouwen. Natuurlijk is mountainbiken diverser en technischer dan het wegwielrennen en zo wist ik tijdswinst te pakken op Anna. Soms kwam ze bijna terug op de klim maar ik wist mijn 3e plaats veilig te stellen.
De laatste dagen van ons trainingskamp stonden in het teken van fotoshoots (de resultaten daarvan zullen zeker niet onopgemerkt blijven) en lekker trainen. Ik heb een hele mooie en fijne start gehad met het team en heb er heel veel vertrouwen in dat het een super samenwerking zal worden!
Nu verder met onze reis naar Zuid- Afrika. Op, naar de eerste World Cup van het seizoen.
Terwijl ik in het vliegtuig zit van Cyprus naar Zuid- Afrika kijk ik terug op de afgelopen twee weken. Het waren bewogen dagen met wedstrijden, fotoshoots en trainingen. Ons team verbleef de afgelopen twee weken in het aandoenlijke plaatsje Tochni; een mini dorpje met kinderkopjes, oude huisjes en een klein fruit winkeltje. Dat klinkt toch best idyllisch? Het was een goede plek om nader kennis te maken met mijn teamgenoten en de begeleiding. Alle 8 renners (3 dames en 5 heren) met 7 verschillende nationaliteiten zullen samen tenslotte nog een hoop gaan beleven deze zomer.
Zeker niet onbelangrijk; deze week stond ook de eerste wedstrijd van het seizoen op het programma. Dit was echter geen ‘normale’ cross country wedstrijd van anderhalf uur maar een meerdaagse marathon race (bestaande uit twee lange etappes door de bergen gevolgd door één cross county wedstrijd op de laatste dag). Het is voor veel mountainbikers een populaire wedstrijd om het seizoen af te trappen. Daarnaast lieten ook niet-mountainbikers zich dit jaar zien in Cyprus; de Olympisch Kampioene op de weg, Anna Van der Breggen was ook van de partij.
Na een aantal dagen lekker trainen en alle etappes te hebben verkend moest ik de knop even omzetten. Mijn laatste wedstrijd op de schaats was tenslotte amper drie weken geleden en dit was toch wel weer even wennen. De eerste twee dagen vond ik mede daardoor lastig. De marathon etappes zijn niet zo technisch en speels. Je hebt een langere concentratie curve nodig en je moet je wedstrijd goed indelen. Het is niet zomaar een kwestie van: ‘gaan met die banaan en we zien wel waar het schip strand (of niet).’ Als je dat doet, komt het je uiteindelijk duur te staan. In de eerste etappe maakte ik die fout. Op de lange klim blies ik mezelf op en ik kende moeilijke laatste kilometers. Maar ik wist te overleven en kon met aardig goede benen de volgende dag in de herkansing. Ik kon mijn rust beter bewaren en hield in mijn achterhoofd dat de mooiste en voor mij belangrijkste wedstrijd (de cross country race) nog moest komen.
Zo begon ik aan de laatste dag met een 9e positie in het klassement. Een prima uitvalsbasis voor een mooie en sterke wedstrijd. Dat werd het zeker! Ik was vlot uit de startblokken en sloot aan bij Annika Langvad, Erin Huck en Anna van der Breggen. Ik merkte dat ik weer helemaal in mijn element kwam. Ik genoot van de technische trails, de kortere klimmetjes, en het melkzuur dat bijna uit mijn oren kwam gutsen. Ja, pijnlijk eigenlijk… maar toch wel fijn om weer te sjezen. En helemaal op mijn mooie nieuwe American Eagle fiets!
Ik lag lang op de 3e positie met Anna in mijn kielzog. Wat een klimster is dat! Ik keek mijn ogen uit wat een ongelofelijke power Anna heeft. En dan riep ze me tussendoor nog even toe: “Tandje zwaarder trappen Anne.” Phoe, dat zat er bij mij helaas niet meer in. Toch wist ik met nog 2 rondjes te gaan een gat te slaan en voorsprong op te bouwen. Natuurlijk is mountainbiken diverser en technischer dan het wegwielrennen en zo wist ik tijdswinst te pakken op Anna. Soms kwam ze bijna terug op de klim maar ik wist mijn 3e plaats veilig te stellen.
De laatste dagen van ons trainingskamp stonden in het teken van fotoshoots (de resultaten daarvan zullen zeker niet onopgemerkt blijven) en lekker trainen. Ik heb een hele mooie en fijne start gehad met het team en heb er heel veel vertrouwen in dat het een super samenwerking zal worden!
Nu verder met onze reis naar Zuid- Afrika. Op, naar de eerste World Cup van het seizoen.