van helende pinken en zere benen naar euforie
14/08/18 00:43 in: mountainbiken
Voor een niet-sporter is het begrip “zware benen” waarschijnlijk een vreemd begrip. Het is echter iets waar atleten wél mee te maken hebben. Soms ploeter je, kom je er doorheen en voel je de pijn ineens niet meer. Soms blijft dat nare gevoel hangen en kun je wel naar je goede wedstrijd fluiten. (niet dat ik tijdens een wedstrijd adem over heb om te fluiten).
Het EK in Glasgow was een prachtig evenement maar helaas kon ik fluiten naar een plek op het podium. Ik miste wat wedstrijd ritme. Ik had bij een valpartij een gebroken vinger opgelopen en kon zodoende even niet mountainbiken. Ik dacht: “een gebroken pink is maar een kleine blessure, dat kan mij niet remmen”. Kortom ik wilde knallen op dat EK. De goede wil was er duidelijk wel maar de vorm nog niet. De wedstrijd wilde niet goed lopen en mijn benen wilden niet wat mijn hoofd wel wilde. Blijkbaar was mijn voorbereiding toch verre van ideaal. Ik behaalde ondanks dat toch nog een 6e plaats. Alsnog een prima resultaat op mijn eerste EK bij de Elite Dames maar ik zal zeker niet ontkennen dat ik had gehoopt op meer.
Van het mistige en regenachtige Schotland ging de reis direct door naar het zonnige Canada. Ik had er ondanks het wat mindere EK toch wel heel veel zin in. Het parcours in Canada ligt me altijd goed en ik kon me al verheugen op de mooie steile klimmen en uitdagende ‘rockgardens’ die de rijders daar voorgeschoteld krijgen.
Er zaten maar vijf dagen tussen mijn twee races en bovendien moest ik nog een jetlag van 6 uur zien te overmeesteren. Mede hierdoor koos ik ervoor om de short race (een wedstrijd waar je een plekje op de eerste 2 startrijen kan verdienen) over te slaan. Zodoende stond ik aardig uitgerust aan de start van de 6e manche van de World Cup, hetzij op een 3e startrij. Die startpositie moest ik maar voor lief nemen. Ik was helaas ontzettend slecht uit de startblokken en begon mijn wedstrijd vanuit een waardeloze positie. Gelukkig voelde ik dat het de "benen-dag" was die ik nodig had voor een mooie inhaalrace. De eerste 3 ronden moest ik nog wat zoeken. Zowel technisch als conditioneel duurde het eventjes voor ik echt in mijn wedstrijd ritme zat. Ik passeerde verschillende dames en had vrij baan om mijn eigen lijnen te rijden en me te concentreren. Met nog een halve ronde te gaan zag ik mijn Amerikaanse leeftijdgenote niet ver voor me rijden. Na een aantal hele sterke ronden had ze een lekke band gehad en zodoende zag ik mijn kans schoon om nog voor de 5e positie te strijden. Ze had het bovendien erg zwaar en ik zag haar foutje na foutje maken. Elke keer dat ik haar in de fout zag gaan dacht ik: “ha die fout ga ik nièt maken en ik pak je!” Ik kon de Amerikaanse Kate voorbij steken op ongeveer één kilometer voor de finish. Nu begon de race pas echt spannend te worden. We hadden allebei 90 minuten volle bak gereden met een hartslag van rond de 190 slagen per minuut en we wilden nu nóg harder knokken. Kate en ik sprintten voor plek 5 en het werd een close finish. Het kwam uit mijn tenen maar het was het waard. Plek 5 (de laatste podium plaats bij een mountainbike World Cup) was voor mij!
Mijn week werd helemaal goed gemaakt met champagne en een bos bloemen. Op naar de volgende en tevens laatste World Cup van het seizoen in het franse La Bresse.
Het EK in Glasgow was een prachtig evenement maar helaas kon ik fluiten naar een plek op het podium. Ik miste wat wedstrijd ritme. Ik had bij een valpartij een gebroken vinger opgelopen en kon zodoende even niet mountainbiken. Ik dacht: “een gebroken pink is maar een kleine blessure, dat kan mij niet remmen”. Kortom ik wilde knallen op dat EK. De goede wil was er duidelijk wel maar de vorm nog niet. De wedstrijd wilde niet goed lopen en mijn benen wilden niet wat mijn hoofd wel wilde. Blijkbaar was mijn voorbereiding toch verre van ideaal. Ik behaalde ondanks dat toch nog een 6e plaats. Alsnog een prima resultaat op mijn eerste EK bij de Elite Dames maar ik zal zeker niet ontkennen dat ik had gehoopt op meer.
Van het mistige en regenachtige Schotland ging de reis direct door naar het zonnige Canada. Ik had er ondanks het wat mindere EK toch wel heel veel zin in. Het parcours in Canada ligt me altijd goed en ik kon me al verheugen op de mooie steile klimmen en uitdagende ‘rockgardens’ die de rijders daar voorgeschoteld krijgen.
Er zaten maar vijf dagen tussen mijn twee races en bovendien moest ik nog een jetlag van 6 uur zien te overmeesteren. Mede hierdoor koos ik ervoor om de short race (een wedstrijd waar je een plekje op de eerste 2 startrijen kan verdienen) over te slaan. Zodoende stond ik aardig uitgerust aan de start van de 6e manche van de World Cup, hetzij op een 3e startrij. Die startpositie moest ik maar voor lief nemen. Ik was helaas ontzettend slecht uit de startblokken en begon mijn wedstrijd vanuit een waardeloze positie. Gelukkig voelde ik dat het de "benen-dag" was die ik nodig had voor een mooie inhaalrace. De eerste 3 ronden moest ik nog wat zoeken. Zowel technisch als conditioneel duurde het eventjes voor ik echt in mijn wedstrijd ritme zat. Ik passeerde verschillende dames en had vrij baan om mijn eigen lijnen te rijden en me te concentreren. Met nog een halve ronde te gaan zag ik mijn Amerikaanse leeftijdgenote niet ver voor me rijden. Na een aantal hele sterke ronden had ze een lekke band gehad en zodoende zag ik mijn kans schoon om nog voor de 5e positie te strijden. Ze had het bovendien erg zwaar en ik zag haar foutje na foutje maken. Elke keer dat ik haar in de fout zag gaan dacht ik: “ha die fout ga ik nièt maken en ik pak je!” Ik kon de Amerikaanse Kate voorbij steken op ongeveer één kilometer voor de finish. Nu begon de race pas echt spannend te worden. We hadden allebei 90 minuten volle bak gereden met een hartslag van rond de 190 slagen per minuut en we wilden nu nóg harder knokken. Kate en ik sprintten voor plek 5 en het werd een close finish. Het kwam uit mijn tenen maar het was het waard. Plek 5 (de laatste podium plaats bij een mountainbike World Cup) was voor mij!
Mijn week werd helemaal goed gemaakt met champagne en een bos bloemen. Op naar de volgende en tevens laatste World Cup van het seizoen in het franse La Bresse.
Super sterk op het EK in Huskvarna
08/05/16 10:33 in: mountainbiken
Ik ben nog steeds een beetje verbaasd over mijn prestatie: gisteren wist ik een 7e plaats te behalen op mijn 2e EK mountainbiken!
Waar ik vorig jaar op het EK als 12e over de meet kwam wist ik nu een paar plaatsen te verbeteren.
Photo: Photopress.be
Lees meer...
Waar ik vorig jaar op het EK als 12e over de meet kwam wist ik nu een paar plaatsen te verbeteren.
Photo: Photopress.be
Lees meer...
Geselecteerd voor het EK in Zweden
20/04/16 16:51 in: mountainbiken
Over dik 2 weken zal ik Nederland vertegenwoordigen op het EK in Zweden! Vanochtend kreeg ik het verheugende nieuws dat ik, net als vorig jaar, deel uit mag maken van de Nederlandse selectie.
Samen met:
4 elite heren (Mathieu van der Poel, Rudi van Houts, Michiel van der Heijden, Hans Becking)
3 Onder 23 heren (Milan Vader, Roel van der Stegen, David Nordemann)
1 junior heer (Marc Bouwmeester)
2 mannen voor het sprint onderdeel 'eliminator' (Jeroen van Eck, Guus olde Monnikhof)
1 Elite dame (Anne Terpstra)
en 1 andere Onder 23 dame (Annemarie Worst)
zal ik mijn beste 'ik' laten zien in het Zweedse plaatsje Husqvarna.
Op de website van de KNWU blikt bondscoach Tim Heemskerk alvast vooruit: “We hebben een sterke selectie aan de start staan bij het EK, maar er hangt deze keer meer van de prestatie af dan alleen medailles. Voor Hans Becking, Mathieu van der Poel, Michiel van der Heijden en Anne Terpstra wordt het EK een cruciale wedstrijd, waarbij ze een belangrijke kans krijgen om te voldoen aan de Olympische norm door een top-10 klassering te rijden. Mathieu is zijn eerste jaar als mountainbiker heel sterk begonnen. Ik heb heel veel vertrouwen in deze groep!”
We gaan er alles aan doen om dit waar te maken!
Lees meer...
Samen met:
4 elite heren (Mathieu van der Poel, Rudi van Houts, Michiel van der Heijden, Hans Becking)
3 Onder 23 heren (Milan Vader, Roel van der Stegen, David Nordemann)
1 junior heer (Marc Bouwmeester)
2 mannen voor het sprint onderdeel 'eliminator' (Jeroen van Eck, Guus olde Monnikhof)
1 Elite dame (Anne Terpstra)
en 1 andere Onder 23 dame (Annemarie Worst)
zal ik mijn beste 'ik' laten zien in het Zweedse plaatsje Husqvarna.
Op de website van de KNWU blikt bondscoach Tim Heemskerk alvast vooruit: “We hebben een sterke selectie aan de start staan bij het EK, maar er hangt deze keer meer van de prestatie af dan alleen medailles. Voor Hans Becking, Mathieu van der Poel, Michiel van der Heijden en Anne Terpstra wordt het EK een cruciale wedstrijd, waarbij ze een belangrijke kans krijgen om te voldoen aan de Olympische norm door een top-10 klassering te rijden. Mathieu is zijn eerste jaar als mountainbiker heel sterk begonnen. Ik heb heel veel vertrouwen in deze groep!”
We gaan er alles aan doen om dit waar te maken!
Lees meer...
Mijn eerste EK ervaring
28/12/15 22:54 in: mountainbiken
Mijn eerste EK is inmiddels achter de rug. De pech van vorige week ben ik al lang weer vergeten want dit was een super wedstrijd!!
Lees meer...
Lees meer...